still ill

Love is a battlefield

Αν μου το επιτρέψουν οι υποχρεώσεις μου θα μεταβώ στον τόπο καταγωγής μου,το Μεσολόγγι,την Κυριακή των Βαΐων για τις μέρες εορτασμού τής ηρωικής εξόδου.Όχι βέβαια για να ακούσω τους εθνικοπατριωτικούς λήρους των πολιτικάντηδων ή να παρακολουθήσω σε μια αναπαράσταση αμφιβόλου αισθητικής τις δραματικές στιγμές που έζησαν οι γενναίοι υπερασπιστές της πόλης προτού χαθούν μαζί της.
Μου αρκεί να χαζεύω τους λιγοστούς σαλταρισμένους Βρετανούς που μαζεύονται γύρω από τον ανδριάντα του Byron και γερμένοι στα σκαλοπάτια του απαγγέλλουν εκστασιασμένοι στίχους του ποιητή.Ζαλισμένοι από τον ανοιξιάτικο καιρό και το χάδι της ποίησης,αποτελούν για τους λοιπούς επισκέπτες ένα αξιοθέατο,εξίσου γραφικό με την ίδια την πόλη τής λιμνοθάλασσας.
Με φαντάζομαι να υμνώ τον Σολωμό στη μεγάλη πλατεία της Ζακύνθου που φέρει το όνομά του,τραγουδώντας λυπημένα όπως η δύστυχη Μαρία,η τρελή μάνα.Δαγκώνω τα χείλη μου- δεν μου ταιριάζει να εκτίθεμαι σε δημόσια θέα,ούτε είμαι άξιος άλλωστε να δοξολογώ την ποίηση,μόνο για φθηνά στιχάκια ποπ τραγουδιών δύναμαι να γράφω.
Και όμως,πριν από χρόνια σ'εκείνη την πλατεία,μεθυσμένοι,όχι από την Τέχνη,αλλά από μπίρες και μπάφους,περιμένοντας ως τα χαράματα το πλοίο για την Κυλλήνη,ξαπλώναμε ασθμαίνοντες στο κρύο μάρμαρο,φιλώντας τα μπρούντζινα κορμιά ξέστηθων συλφίδων.Ένοχα χαζεύαμε τ'αστέρια που σκορπίζονταν στον σκοτεινό ορίζοντα,όπως τα ξανθά στάχυα λιχνίζονται τον Αλωνάρη.Με το ξημέρωμα φάνηκε το πλοίο ,έσβησε το τρεμουλιαστό φως,μαζί και η λάμψη της τρυφερής σάρκας,δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί.
Τώρα λοιπόν και αυτό το βράδυ,ένας κι εγώ από τους ελεύθερους πολιορκημένους αυτής της μεγαλούπολης,κάθομαι σ'ένα φωτισμένο διαμέρισμα μπροστά στο μαγικό κουτί της γαλαζωπής πραγματικότητας.Το μικρό σαλόνι με τίποτα δεν θυμίζει πλατεία,ούτε και μοιάζει με γλυπτό η υπερυψωμένη παλιά τηλεόραση,η οθόνη τής οποίας προβάλλει ρετρό τραγούδια του '80.
Χωρίς τις λέξεις κάποιου ποιητή,μόνο κοφτά μπιτ περασμένων μελωδιών και λόγια εφηβικής αθωότητας που σαν χαραμάδες αφήνουν να περάσει αδύναμο το μελιχρό φως μιας δεκαετίας που λάτρεψε τα είδωλά της σε ναούς τού κιτς.Σε παρωχημένες εικόνες μιας άλλης εποχής που παρελαύνουν τώρα μπροστά μου,ξεχασμένα πρόσωπα μού θυμίζουν δικές μου αγαπημένες μορφές που τις κατάπιε ο κόσμος κι ο καιρός.
Με θλίβει ό,τι αντικρίζω,συνεχίζω όμως να υψώνω το βλέμμα σε μπερδεμένες τηλεοπτικές εικόνες,είμαι ήδη μεθυσμένος και το μόνο που καταφέρνω να ψελλίσω είναι τα λόγια του δαφνηφόρου Ζακυθινού:τρέμ' η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της.

posted by still ill @ 12:46 AM